Eerder deze maand werd in Frankrijk de zogenaamde ‘anti-Airbnb’-wet goedgekeurd waarover wij reeds eerder bericht hebben.  De wet heeft de bedoeling om de woningcrisis aan te pakken door de toeristische verhuur verder te reguleren.  

De wetgeving heeft een impact op de verhuur van bemeubeld Frans vastgoed dat kwalificeert als meublé de tourisme. De voornaamste wijzigingen zijn de volgende:

• Verlaging van de forfaitaire kostenaftrek voor de verhuur van gemeubileerde toeristische accommodaties tot 30%, met uitzondering van ‘geklasseerde’ gemeubileerde accommodaties die een gunstigere aftrek van 50% genieten.

  Frankrijk hanteert voor de beroepsmatige verhuur van gemeubileerde onroerende goederen een vereenvoudigd taxatieregime waarbij onder bepaalde voorwaarden een forfaitaire kostenaftrek van 50% voorzien is. Bijgevolg is de verhuurder slechts belast op de helft van de huurinkomsten. Ingevolge deze nieuwe maatregel zou 70% van deze inkomsten in de toekomst belast worden. Bovendien wordt het plafond van inkomsten die in aanmerking komen voor het gunstregime verlaagd van 77.000 euro per jaar naar 15.000 euro.

• Gemeubileerde toeristische accommodaties moeten voldoen aan specifieke eisen wat betreft de energieclassificatie. Indien de woning niet voldoet aan de energieprestatienormen kan een boete opgelegd worden. Vanaf 2034 zou het energielabel D verplicht worden.
• Voortaan moet iedereen die een gemeubileerde toeristische accommodatie te huur aanbiedt, vooraf “persoonlijk” aangifte doen. Deze algemene maatregel is van toepassing op alle gemeubileerde toeristische accommodaties, ongeacht of het een hoofd- of tweede verblijfplaats is en ongeacht de gemeente. In de verklaring moet worden vermeld of de gemeubileerde accommodatie de hoofdverblijfplaats van de eigenaar is. Indien dit niet het geval is, moet aangetoond worden dat de accommodatie voldoet aan de geldende veiligheidsvoorschriften inzake brandrisico’s.
  
  
• Voorts krijgen burgemeesters meer vrijheid om de vastgoedmarkt op hun grondgebied te reguleren. Zo kunnen gemeentes het aantal dagen per jaar dat een particulier zijn woning mag verhuren via een platform beperken tot 90 dagen per jaar, tegenover 120 dagen vandaag. ‘Gemeenten in de ‘zone tendue’ of met meer dan 20 procent tweede verblijven kunnen zones aanduiden die uitsluitend voor hoofdverblijfplaatsen gereserveerd zijn. Alle nieuwbouwprojecten in dergelijke zones kunnen enkel als hoofdverblijfplaats gebruikt worden en zijn uitgesloten van de (vakantie) huurmarkt.